Najważniejsza z walk.

Czasem nie mam ochoty oddychać.

Nie chcę tego życia.

Wsłuchując się w melodię najsmutniejszej melodii, jaką znam, 
myślę o sensie.

A jeśli takowy nie ma miejsca?

Żyję, by uczyć się walki.

Nie zawsze wychodzę z niej jako zwycięzca.

Upadam.

Ale nadal zostaję, by pokazać sobie, że umiem.

Zagryzam wargi w grymasie niemożności, ale nie mogę pokazać 
swojej słabości.

Nie chcę.

Cierpienie nie mija.

Ono przyzwyczaja nas do swojej obecności, jak ból.